Decyzja przedstawicieli rządów państw członkowskich zebranych ...

z dnia 19 grudnia 1995 r.

 

PRZEDSTAWICIELE RZĄDÓW PAŃSTW CZŁONKOWSKICH UNII EUROPEJSKIEJ, ZEBRANI W RADZIE,

 

Zdecydowani kontynuować budowanie Unii coraz bliższej swoim obywatelom,

 

Biorąc pod uwagę pojęcie obywatelstwa Unii, wprowadzone Traktatem o Unii Europejskiej, różniące się od pojęcia obywatelstwa narodowego i w żaden sposób niebędące jego substytutem,

 

Pragnąc wywiązać się z zobowiązania ustanowionego w art. 8c Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską,

 

Mając na uwadze, że takie wspólne uzgodnienia ochronne umocnią tożsamość Unii w jej postrzeganiu w państwach trzecich;

 

Zdając sobie sprawę, że wprowadzenie wspólnych uzgodnień ochrony obywateli Unii w państwach trzecich wzmocni również ideę solidarności europejskiej w postrzeganiu jej przez tych obywateli,

 

UZGODNILI, CO NASTĘPUJE:

 

 

Każdy obywatel Unii Europejskiej jest uprawniony do ochrony konsularnej ze strony przedstawicielstwa dyplomatycznego lub konsularnego któregokolwiek z Państw Członkowskich, jeśli w miejscu jego pobytu jego własne Państwo Członkowskie lub inne stale je reprezentujące państwo nie ma:
- dostępnego stałego przedstawicielstwa, lub
- dostępnego Konsula Honorowego, właściwego dla takich spraw.

 

 

1. Przedstawicielstwo dyplomatyczne i konsularne reaguje na prośbę o ochronę złożoną przez zainteresowaną osobę, pod warunkiem że zostanie ustalone, poprzez okazanie paszportu lub dowodu tożsamości, że jest ona obywatelem Państwa Członkowskiego Unii.
2. W przypadku utraty lub kradzieży tych dokumentów, można przyjąć jakikolwiek inny dowód przynależności państwowej, jeśli zajdzie potrzeba – po przeprowadzeniu weryfikacji w centralnych organach Państwa Członkowskiego, którego obywatelem mieni się dana osoba, lub w najbliższym przedstawicielstwie dyplomatycznym lub konsularnym tego Państwa.

 

 

Przedstawicielstwa dyplomatyczne i konsularne udzielające ochrony traktują osobę szukającą pomocy tak jakby była ona obywatelem reprezentowanego przez nią Państwa Członkowskiego.

 

 

Nie naruszając postanowień art. 1, przedstawicielstwa dyplomatyczne i konsularne mogą przyjąć praktyczne uzgodnienia dla efektywnego postępowania z wnioskami o ochronę.

 

 

1. Ochrona wymieniona w art. 1 obejmuje:
a) pomoc w przypadku zgonu;
b) pomoc w przypadku poważnego wypadku i ciężkiej choroby;
c) pomoc w razie aresztowania lub zatrzymania;
d) pomoc ofiarom aktów przemocy;
e) udzielenie pomocy i repatriacja do kraju pozbawionych środków obywateli Unii.
2. Dodatkowo przedstawicielstwa dyplomatyczne lub agenci konsularni Państwa Członkowskiego na terenie państwa niebędącego członkiem Unii mogą w zakresie swoich uprawnień przyjść z pomocą obywatelom Unii również w innych okolicznościach.

 

 

1. Nie naruszając postanowień art. 3 i z wyjątkiem nagłych przypadków, żadnemu obywatelowi Unii nie jest udzielana pomoc finansowa lub pokrywane koszty bez zgody właściwych władz Państwa Członkowskiego, którego jest on obywatelem, udzielonej albo przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych albo przez najbliższą misję dyplomatyczną.
2. O ile Państwo Członkowskie, którego obywatelem jest osoba zwracająca się o pomoc, wyraźnie nie uchyli tego wymogu, osoba taka musi zobowiązać się do zwrócenia w całości udzielonej jej pożyczki lub pomocy finansowej i wydatków poniesionych na jej rzecz oraz, gdy ma to zastosowanie, wszelkich należnych opłat konsularnych wymaganych przez właściwe organy.
3. Zobowiązanie do zwrotu kosztów ma formę dokumentu nakładającego na osobę znajdującą się w kłopotach obowiązek spłaty rządowi Państwa Członkowskiego, którego jest ona obywatelem wszystkich poniesionych na jej rzecz wydatków i wypłaconej jej gotówki plus wszelkich obciążających ją opłat.
4. Rząd Państwa Członkowskiego, którego obywatelem jest osoba zwracająca się o pomoc zobowiązany jest pokryć na żądanie wszelkie koszty rządowi Państwa Członkowskiego udzielającego pomocy.
5. Ujednolicony wzór zobowiązań do spłaty podany jest w załącznikach I i II.

 

 

Pięć lat po wejściu w życie niniejsza decyzja zostanie przejrzana w świetle nabytych doświadczeń oraz celów przyświecających art. 8c Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską.

 

 

Niniejsza decyzja wchodzi w życie, gdy Państwa Członkowskie notyfikują Sekretariat Generalny Rady, że zakończone zostały obowiązujące w ich systemach prawnych procedury wymagane dla zastosowania tej decyzji.

 

 

Niniejsza decyzja podlega opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

 

Sporządzono w Brukseli, dnia 19 grudnia 1995 r.